The art of racing in the rain


The art of racing in the rain
Garth Stein

?????

Een pareltje! Een drama verteld door een hond, met een prachtig einde en een mooie boodschap.

De laatste tijd zit mijn leesgedrag een beetje in een dipje, maar toen ik zag dat The art of racing in the rain verfilmd zou worden, besloot ik niet te lang meer te wachten om dit boek op te pikken. De film is intussen al eventjes uit, maar ik heb toch netjes alle spoilers kunnen vermijden!

Dit boek staat al zo lang op mijn lijstje dat ik niet meer weet wie het mij aangeraden heeft. Maar het feit dat er een hond op de cover staat, is waarschijnlijk de doorslaggevende reden geweest om het boek aan mijn lijstje toe te voegen. En wat een pareltje is dit!

Enzo had me al van de eerste pagina mee. Hij is op het einde van zijn leven, maar dat is oké. Het is tijd geworden voor hem om te gaan, zodat Denny aan het volgende hoofdstuk in zijn leven kan beginnen. Maar voor Enzo is het ook niet het einde. Hij heeft namelijk in een documentaire over Mongolië gezien dat hij zal reïncarneren als mens. Heb ik al vermeld dat onze verteller een hond is?

Met zo’n triest begin, was ik geneigd het boek meteen aan de kant te leggen. Ik haat het als de hond doodgaat. Maar Enzo is nog niet dood, en heeft nog een verhaal te vertellen voor hij gaat. Het minste dat ik als lezer kon doen was mijn voorbarige tranen opdrogen en luisteren naar wat Enzo nog te zeggen heeft.

Het is geen verrassing dat Enzo ons zijn hele levensverhaal vertelt. Hij wordt geadopteerd door Denny, die hem alles leert over racen. Enzo kijkt graag samen met zijn baasje naar de tapes van zijn gereden races, waarbij Denny toelichting geeft. Wanneer Denny niet thuis is, laat hij de tv aanstaan. Daarom gelooft Enzo dat hij veel weet over de wereld.

Bovendien is Enzo anders dan andere honden, dat maakt hij ons meteen duidelijk. Hij heeft namelijk een menselijke ziel, althans zo beweert hij zelf. Hij vindt het ongelooflijk frustrerend om gevangen te zitten in het lichaam van een hond. Geen duimen, geen stem. Enkel gebaren.

De komst van Eve, en later ook kleine Zoe, brengt grote veranderingen met zich mee. Het is even wennen, maar Enzo vindt het niet erg. Het leven is goed. Onze viervoeter is blij met zijn familie. Maar er nadert onheil, en dat weet Enzo. Als hij maar kon spreken, dan had alles misschien anders kunnen lopen. Maar Enzo heeft geen stem.

Ondanks de gebreken die hij zelf beweert te hebben, weet Enzo een boeiend verhaal te vertellen. Waarin hij een grotere rol speelt dan hij zelf gelooft. Er zijn vele momenten waar hij erin slaagt om de familie te steunen, al zou hij zelf veel meer willen kunnen doen. De familie ondergaat een zware lijdensweg, waar niet alles loopt zoals ik als lezer gehoopt had. Maar het einde van het boek schonk me enorme voldoening.

Enzo vertelde me niet alleen zijn levensverhaal, maar gaf mij ook een unieke kijk op de wereld en een paar levenslessen mee. De meeste vertelt hij aan de hand van racemetaphoren, en over het algemeen zijn ze net iets te simplistisch, maar bezitten ze wel een kern van waarheid. Het is een verrijkende ervaring om dit boek te lezen. Om een idee te krijgen van wat je allemaal van Enzo kunt leren, kun je eens een kijkje nemen tussen de quotes op goodreads, of lees gewoon het boek!

Wat bij mij het meeste blijft plakken is: “The car goes where the eyes go.” Enzo bedoelt hiermee dat je zelf bepaalt waar je leven naartoe gaat. Ik kan niet helemaal akkoord gaan met zijn statement, want sommige dingen kun je nu eenmaal niet voorzien in het leven. Maar Enzo heeft wel een punt. De richting van je leven bepaal je grotendeels zelf. Soms heb je de wijsheid van een viervoeter nodig om dat in te zien.

The car goes where the eyes go

The art of racing in the rain

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *